اشعار

مَردُم که روی مـاه تو بر هم نشان دهند           چون خیر مقدم است که بر میهمان دهند

زخـمی بود که بر تن مجـروح من رسد           با هر اشـاره ای که سرت را نشان دهنـد

ای سر چنین که بر سر نی جلوه گر شدی           ترسم که کودکان تو از غصه جان دهند

ای میـر کـاروان خبـری هم ز ما بگـیر           بنگر چه رنج ها که بر این کاروان دهند

مــا را بَــرنــد بر ســر بــازار روزهــا              شب ها به کنج خلوت زندان مکان دهـند

بـیم گـنه مـدار «مؤید» که روز حـشـر           بـر دوسـتـان فــاطـمــه خـط امـان دهـند

دیدم به چشم خویش غــمی ناشنـیده را           در یک غــروب سرخ بلای عدیده را

با نالـه ام زمین و زمـان گـریه می کـند           از مادر ارث برده ام این اشک دیده را

یعـقـوبـم و به دست خـودم بین بـوریـا            چـیدم به گریه یوسف پیکـر دریـده را

یــادم نـمـی رود که چـگـونـه مـقـابــلـم           بـستـنـد دست عـمـۀ قـامت خـمـیـده را

یـادم نمی رود سـر شـب لـحـظـۀ فـرار              فـریـادهـای دخـتـر گـیـسـو کـشیـده را

هـنگـام جـابه جائی سـر روی نیـزه ها               دیـدم شکاف حـنجر و خون چکیده را

لعنت به آنکه مرکب خود نعل تازه زد           دیــدم سـپــاه روی بـدن هـا دویــده را

یک تـار مـوی عـمۀ ما را کـسی ندیـد              پـوشانده بود نـور حسین این حمیده را

بزم شراب و تشت طلا جای خود ولی              خون کرده صحنه ای دل محنت کشیده را

دشمن کنیزخواست و دیدم به چشم خویش              طفل یتـیم و وحشت و رنگِ پریـده را

می روم با کـاروان امـا سرِ تـو ساربانم           میکِشَم خود را به دنبالِ توگرچه خسته جانم

هیچکس قادر نبود از پیکرت دورم نماید           گر سرِ بر نیزه ات با من نبود ای مهربانم

خندۀ کمرنگِ لبهایِ به خـون آغشتۀ تو           می زند فریاد می خواهم کمی قرآن بخوانم

ماهِ تابانم، مشو دور از کـنارم تا نمـیرم           ای تمامِ حـاصلم با من بمان تا من بمانم

گاهی ازمحمِل که می بینم سَرَت را رویِ نیزه           میخورم حسرت چرا تو اینچنین و من چنانم

جانِ خواهر سروِ بالایی که زینب داشت خَم شد           از غمِ خشکیِ لبهایِ عطشناکت، کـمانم

کاش تا دورانِ (هجران) بگذرد دیگر نمانده           نَه قراری و نَه صبری و نَه طاقت نَه توانم

نمی گویم زنوک نیزه با خواهرتکلم کن           نگاهت پاسخ من داد، برطفلت ترحم کن

اگرچه غـنچۀ بی آب، هرگز نشکـفد اما           درِ فردوس را بگشا، به روی من تبسم کن

به چشم خارجی ما را تماشا می کند کوفی              به نی قرآن بخوان و رفع این سوء تفاهم کن

اگربهر نماز شکر میخواهی وضو سازی              نـدارم آب، با خاک سر زینب تیـمم کن

تو قلب عـالـمِ امکانی و آگـاهی از قـلبم           به دریا با نگاه خود بگو، کمتر تلاطم کن

نگه با اختیار و اشک من بی اختیار آید             زبرج نی نظرای ماه من امشب به انجم کن

اگرچه کاسۀ صبر مرا هم کرده ای لبریز             ز بهر حفظ جان کودکت با او تکـلم کن

ای سرت چون ماه سرگردان به روی نیزه ها           ازغمت خون عقده بسته در گلوی نیزه ها

خاطرات کـربلا از پیش چشـمانم گذشت         تا برآمد صوت قرآنت ز روی نیــزه هـا

آمدی با سربه دیدارم که بر گردد، حسین         دیدۀ مـردم ز محـمل ها به سوی نیـزه ها

من فدای حنجرخشکت که نوشیدست آب         گه ز جام دشـنه ها، گاه از سبوی نیزه ها

از فــراق اکبــرت، قـلـب رقـیـه آب شـد         کاش این دختر نگردد رو بروی نیزه ها

ای مــؤیّـد! تا بـیـابـم آن سـر بـبـریـده را         می روم با پای دل در جـستجوی نیزه ها

اینان كه سنگ سوی تو پرتاب می كنند           بی حرمـتـی به آیـنــه را بـاب می كـنند

در قـتـلـگــاه، آن جـگــر تـشنـۀ تو را           با مـشك هـای آب خـنـك، آب می كـنند

لب های خـشك نیـزۀ خود را حـرامیان           از خون سرخ توست كه سیراب می كنند

عـكـس سـر بـریـدۀ عـبـاس را به نـی            در چـشـم های اهـل حرم قاب می كنند

این آسمان شب زده را ای هلال عشق           هـفـده سـتـاره گـرد تو جـذاب می كنند

هـفـده ستـاره مـعـتـكـف چـشـم هایـتـان             سجـده به سمت قـبـلـۀ مهتـاب می كنند

هـفـده سـتاره با كـلماتی ز جـنس اشك           تفـسـیـر سـرخ سـورۀ احـزاب می كنند

پَـر می کـشد دلـم به تـمـنـای نـیـزه ات          دنـیـای دیگـری شده دنـیای نـیـزه ات

جانی بده دوباره،به من نه به دخترت          تا جـان نیـامده به لبـش پـای نیـزه ات

تـرسانـده است فـاطمه کـوچک تو را          خون های جاری ازقد و بالای نیزه ات

با دست خطِ نـیـزه و خـونِ گلوی تـو          افـتـاده است هر قـدم امضای نیزه ات

چـرخـیـده است دیـدۀ ناپـاکـشان به ما             این قـوم پـست بعـد تمـاشای نیـزه ات

آن شب دلم به شوق رخت پرگرفته بود           جانـم ز هـجـر روی تو آذر گـرفته بود

من دور از تو بودم و افسوس جای من           نیزه سر تو را به روی سر گرفته بـود

در دشت می وزیــد نـسیــم صــدای تـو           و بــاز هم دل من و مــادر گرفتــه بود

ای كشتـۀ فـتـاده به هـامـون عـزیـز تو           آن شب دوبـاره مـاتـم معجـر گرفته بود

دراین سفر رباب عجب دل شكسته بود             قـنداقه را چه غمزده در بر گرفته بــود

در حـسرتم هـنوز ولـی حـیف بـوسه ها           از پـیـكـر تو نیـزه و خـنجـر گرفته بود

شعـری ســروده ام به  بلـنـدای نـیـزه ها           امـا چــه آتـشی دل دفـتــر گـرفـتـه بـود

دارد به سوی تو نظر چشمان مَـردت            اشک ازنگاهت پاک كن با دست سردت

بی شک كه دشمن شاد میگردیم با این            ابـروی درهم رفتـه و رخسـار زردت

خود را برای بعد از این آمـاده تر كن            چون تا كـنون بـوده سر آغـاز نبـردت

الحـمـد لله، ذكـر لـب هـای تــو بــاشـد            وقتی كه می بینی سر نی، رأس مردت

راضی اگــر باشی به تصمیم خـداوند            روز قیامت، حق اگر راضی نكردت!

با صبر بعد از ذبح طفل شیر خوارت               كی میرسد چون هاجری، محشر به گردت؟

من آن یــاس کــبــود لاله پـــوشم           که داغ لاله هــا شــد بـــار دوشم

گـــرفــتــار غــــم و آزادۀ دهـــر           خــریــدار بــلا و گـــل فــروشـم

در این شهر غریب از مردمی هـا           صــدای آشــنــا آیــد بـه گــوشــم

سری خواند به روی نیـزه قــرآن              که آوایش ز سر برده است هوشم

گـمانم صوت قــرآن حسیـن است              حسین است این و صوت او سروشم

سـرت نـازم بـرادر جان حـسـینـم           چـرا افکندی از جوش و خروشم

تو اسـتادی و من شاگــرد دَرسَت           که با قـرآن خود کـردی خـموشم

به آیاتی که خـوانـدی بر سـر نی            به راهـت تا نفـس دارم بکـوشـم

نـریـزم تا به یـادت دامـنی اشـک              به کـام خـشک تو، آبـی نـنـوشـم

شهـید من دعـا کن خـواهـرت را               کـه دیـبـای شـهـادت را بـپـوشـم

در زیر بـار داغ تو هر دم شکـسته ام            مانـند کوه بودم و در هــم شـکـسته ام

دیـدم هـمه به آیـنه ات سنگ می زنـنـد            دیدم ترک نشسته به قـلـبم، شکسته ام

این بار هم شکسته تر از قـبل دیـدمت            این بار هـم ببـین دلِ از غـم شکسته ام

آخـر به انـتهـا نرسـیدم که سال هاست            در ابـتـدای سـورۀ مـریـم شکـسـته ام

جبریل کو که اشک مرا میبرد به عرش؟            امشب بگو دو کاسۀ زمـزم شکسته ام

ای خطبه خوان منبرنیزه، امام زخم!            بنگر چسان ز داغ تو قدْ خمْ شکسته ام

ای سربه من نگاهی من خواهر تو هستم           کاین دم به کنج محمل در ماتمت نشستم

تا صوت دلـربایت از روی نـی شنـیدم           دیبـاچه سخـن را از حـرمت تـو بـستـم

تا جـلـوه ی خدا را دیدم ز روی ماهت           پیـونـد دیده و دل از غیـر حق گسـستم

ای نـازنـین بـرادر قـرآن بخـوان برایم           چـون عـاشـق صـدای داودی تو هستـم

دیشب به یاد رویت تا صبح نـاله کردم           زیـرا که بود کـوتـاه از دامـن تو دستـم

گویا که بوده ای تو دیشب به نزد مـادر           کاینسان زبوی عطرآن دلشکسته مستم

"ژولیده" باردیگر برگو که گفت زینب           ای سربه من نگاهی من خواهرتوهستم

زلفـش رها بر شـانۀ لـرزان باد است           بر نـیزۀ تنهـایی خود تکـیه داده است

هر چند پیچیده است در عالم شکوهش           معراج او بر روی خاک آن قدرساده است

آن قدر آزاد است از هر قید و بندی...           حتی به کهنه پیرهن هم تن نداده است

یک روز روی شانۀ پیغـمبـر؛ اکـنون           بالای نـیـزه بـاز در اوج ایستاده است

دارد همین که سایه اش را از سـر نی           باور کن این هم از سرعالم زیاد است

می سـوزم و نمـانـده مرا راه دیگری            آری فـرشتـه ام که نـدارم دگـر پـری

سنگین شده عـبور نفس های خسته ام            انگار بین سینـۀ من رفـتـه خـنـجـری

من مـی چشم مقـابـل ابروی زخـم تو            بی رحمی و جسارت دست ستمگری
ما را به نام خـارجیان سنگ می زنن            حـتّـی اگـر کـه آیـۀ قــرآن بـیــاوری
قرمز طلوع کرده ای از روی نیزه ها            زاین جا نبوده است مگرجای بهتری؟
دلتـنگ عــطـر زخـمی پیـراهن توأم            خورشید آسمان من ای عشق مادری

بـی تو هـوای خـیمـۀ ما سـرد می شـود           رنگ رُخ سه سـالـۀ من زرد می شود

خورشید، انعکاس وجود نجیب توست           این دایـره نـبـاشی اگـر سـرد می شود

این حلـقه های گریۀ سردرگم و غریب           زنجـیـر آهـنی و پُـر از درد می شـود

دامـان کـودکـانـۀ یـک دخـتـر نـجـیـب           بـی تــو اسـیــر آتـش نـامـرد می شـود

بر گِـرد توسـت گـردش سیـارۀ زمـین           هر جـاذبه بـدون تـو ولگـرد می شود

رفـتی و روز روشن ما در مسیر شام           دنبال صبحِ روی تو شبـگرد می شود

برنخـل نـیـزه، میـوۀ طوبایی، ای حسین           دردا، جُـدا ز دسـتـرس مـایی، ای حسین

یـک دم جدا ز مـحـمـل زیـنـب نمی شوی           تـنـها انـیس خـواهـر تـنهـایی، ای حسین

آهــسـتــه بــر مــدار دلـم دور مـی زنــی           با این شکسته دل به مُدارایی، ای حسین

منزل به منزل از پی ات آیم به اشک و آه           تا کی به نـیـزه بادیه پـیمـایی؟ ای حسین

خواهـم به بـال سـوختـه، پـروانه ات شوم           آخر تو شمع محـفل زهـرایی، ای حسین

بـیـنـم سـرت بـه نـیـزه و باور نـمی کـنـم           کز پا فتـاده ای تو و بر پایـی، ای حسین

گرچه میان هاله خون، چهره ات گم است           هم چون هلال یک شبه پیدایی، ای حسین

اسـپـنـد جان به مِـجـمر دل، دود می کـند           کز چشم خلق، غرق تماشایی، ای حسین

راضـی نی ام به نـیـزه بـبیـنم سرت ولی           بر قـلب داغـدیـده تـسـلاّیـی، ای حـسـین

پیشانی ات شکسته، رخت را گرفته خون           همچون سر بـریـده یـحـیـایی ای حسیـن

بـر نـیـزه « رستـگـار» جمال حسیـن را           هرکس که دید گفت:چه زیبایی ای حسین

ای جـمـال مـلکـوتی، که چـنیـن زیـبـایی           تــو مـه چـارده یـا مهـر جـهـان آرایـی؟

ای مه منخسف! آیا ز شـبـسـتـان که ای؟           کامشب از مـهـر و وفا، شاهـد بزم مایی

پَر زند فوج مـلک تا به فـلک از در دیر           ز پی عـرض سـلام تو، مگر عـیـسایی؟

سـال ها در طـلبـت روز شـمـاری کـردم           به امـیـدی که شـبـی در بَـرِ من باز آیی

آمدی امشب و آن هم به سر امّا افـسوس           کـه مـرا در خـور شـأنـت نَـبُـوَد مـاوایی

خون مظلومی ات ازهر طرفی می جوشد           تو مگر ای سـر بُـبْـریده، سـر یـحیـایی؟

من سرت را به یکی بـدرۀ زر، بسـتاندم           به خدا کـس نکـند بـهتر از این سـودایی

از رخت پـرتـو اسـلام به دل تافـت، مرا           من مسلمـان شدم و خود تو مرا مـولایی

شویم از اشک و دهم جای تو، در خانۀ دل           چون مرا نیست جُز این خانۀ ویران جایی

در ره عشق، عجب شهرت و نامی دارم           هـر دم از جـانب محبوب، پـیـامـی دارم

داستـانی است مرا بر سرِ هـر ره گـذری           بر سرِ هر گذری، شـورش عـامی دارم

آن شنیدی که کـشـیـدند مـسیحی بـر دار؟           بر سـرِ نـیـزه نگر، بین چه مقـامی دارم

خواهر غمزده! از کوفه مکن ناله، هنوز           در نظر تشت زر و مـجـلس شامی دارم

تا نگویی ز تو من غافـلم، از گوشۀ چشـم           هر طـرف می گذری، با تو کـلامی دارم

از غــمِ تـشـنـگیِ اکـبـر نـاکــام هـــنــوز           نتوان گفت که خشکـیـده چه کـامی دارم

«آیتی» راست، تـمـنّا که به هنگام رحیل           بـر سرش آمده، گـویی که غـلامی دارم

وقـتی شـفـق خورشید را در کام می برد            ظلمت اسـیران را به سـوی شام می برد

خورشیدیـان را در سـرای شب نـشاندند            داغ جـهـان را بر دل زیـنب نــشـانـدنـد

مـسـتـور شـد ابـرسـتـرون در پـس ابـر             بر تـن دریـدنـد آسـمـان ها جـامۀ صـبـر

اسب طرب بر یال خود رنگ کفن داشت            آمد سـواری جُـبّۀ سـرخـی به تن داشـت

از دل صــدای آشـنـا چـاووش مـی کـرد            هر بانگ را در سینه ها خاموش می کرد

شور و نوای عشق بود و عـطرجان بود            گویـی نـوا  از چـار سـویِ آسـمـان بود

با کـروان گویی که جان عـاشـقـان است            در آن نشـان عـاشــقـان بی نــشـان است

قـابــیـلـیـان بـا خــنـجـر بُـرّان رسـیـدنـد            هابـیـلـیان را بی سبب در خون کـشـیدند

گفتی که بر ساق گُلی یک گل بخواب است            یـا بـر فـراز نــیـزه نــقـش آفـتـاب است

زیـنـب خـروشان بود در زندانِ مـحـمل            سجـاد در سـوز تـبــی مـنـزل به مـنـزل

خـود کاروان می رفـت در موج سعادت            زان کاروان بـرپا هـمه عــطـر شهـادت

بـود آن بـلـنـد اخـتـر سـرش مــاهِ مـنوّر            سـر ایـن چـنـین مـمـکـن بود؟ الله اکــبر

تـب شعـلـه ای بـر پــیـکـر سـجّـاد می زد            خـود آتـش صـحرا به مـحمل باد می زد

وای از دلـم بـایـد سـخـن پـایـان پــذیـرد            تـرسـم که از سـوزش قـلم آتـش بگـیـرد

دستان من رنگ شفق برداشت ای دوست            صد نخلۀ خون، دردل من کاشت ای دوست

چون زخم های روی تنت گریه ام گرفت           از پـیـرهـن نـداشـتـنـت گریه ام گرفت

بـا دیـده های سـرخِ جگـر مثـل مـادرم           هنگام دست وپا زدنت گـریـه ام گرفت

جـایـی بـرای بـوسـه بــرادر نـیـافــتـم           از نیـزه هـای در بـدنت گـریه ام گرفت

تا دیـدم آن سـواره ولـگـرد نـیـزه دار           بـر تن نـمـوده پـیرهنت گریه ام گرفت

وقـتی شنـیدم از پسرت ای امام اشک           یک بـوریا شـده کـفـنت گریه ام گرفت